Elke prikkel is er één te veel

Elke wist dat andere mensen graag in mekaars gezelschap verkeerden maar begrijpen deed ze het niet. Twee, drie, vier, soms vijf mensen die ze graag had, dat was voor Elke de bovengrens aan mensenplezier. Eens ze meer mensen –hoe leuk ook- tegelijk moest aanschouwen, werd het haar te veel. Al die stemmen, gesprekken en emoties verzonken in een geweldige brij van indrukken waar Elke niets mee aan kon vangen.

Ze verdronk er in. Van die hele indrukkenbrij werd Elke moe, heel erg moe. Ze werd zo moe dat ze elk gevoel voor oriëntatie verloor. Ze zwalpte nog dagen door haar hoofd, liep tegen deuren en reed verloren in haar eigen buurt. Gedachten leken eerst een ommetje te maken in haar hoofd voor ze opnieuw aan de oppervlakte verschenen.  Ze was zo moe dat ze geen gezelschap aankon maar ook veel te moe om alleen te zijn en voor zichzelf te zorgen. Slapen hielp niet echt tegen de lamlendige vermoeidheid. Niet kunnen slapen omdat de prikkels tegen je hersenpan blijven botsen, hielp al helemaal niet.  Herstellen van de indrukkenbrij duurde helaas veel langer dan het vergaren ervan.

Copyright: An Vanderstraeten

Toen ze jonger was, spartelde ze hopeloos tegen. Wild om zich heen slaand met ongepaste opmerkingen en irritante ironie. Na de autismediagnose, leerde ze dat beheersen. De irritatie verdween echter niet, enkel de opmerkingen werden niet in de groep gegooid.  Na een jaar of 10 ontplofte haar hoofd. Dat was niet meteen de beste periode uit haar leven. Ze leerde er wel uit dat ze nood had aan rust en momenten van quasi volledige stilte. De coronapandemie was in dat opzicht een heerlijke periode voor Elke. 

Ze ging zich meer en meer afzonderen van andere mensen, waardoor ze eigenlijk steeds minder prikkels kon verdragen. Wanneer ze zich wel tussen “vreemde” mensen begaf, reageerde ze meteen op elke vraag of wens van andere mensen. Hoe minder ze zich op haar gemak voelde, hoe sneller. Ze reageerde vooral op vragen van mensen waarvan ze wist dat ze die zouden blijven herhalen. Meestal las ze hun gedrag al voor ze de vraag konden uitspreken. Dat lijkt helemaal niet in het typische autismeplaatje te passen. Het was echter een  andere anti-prikkelstrategie die Elke gaandeweg was gaan toepassen. De mensen die ze hielp, vonden haar meestal heel lief en behulpzaam. Omstaanders schenen dat vooral irritant en bemoeizuchtig te vinden. Dat maakte haar heel verdrietig. Ze wist immers dat ze reageerde op noden die de meeste neurotypicals gewoon nog niet opgemerkt hadden. Het leek of ze daarvoor gestraft werd. Men zei wel dat ze dat niet als straf mocht bekijken maar daar was ze nog niet aan toe. Voor haar voelde het gewoon alsof ze -alweer- niet mocht zijn wie ze was.