1,2,3 Psychiatrie

Psychiatrie I

Elke hield niet van ziekenhuizen. Na haar rugoperatie had ze gemerkt dat ze heel snel verslaafd geraakte aan de structuur van ziekenhuizen. Ze ging er toch vrijwillig heen omdat ze voelde dat ze niet meer kon slapen zonder hulp. Elke dacht dat ze haar iets zouden geven om te slapen. Simpelweg. Niet meer of niet minder. In het ziekenhuis dachten ze daar even anders over. Aangezien Elke manisch was, besloten ze de antidepressiva die ze al 18 jaar nam van de ene dag op de andere stop te zetten. Daar had Elke gelukkig niet op voorhand aan gedacht, anders was ze nooit naar het ziekenhuis gegaan om te slapen. Eens de medicatie die nog in haar lijf zat uitgewerkt was, kreeg Elke de meest legendarische paniekaanval die ze ooit gehad had. Een angstpsychose in feite én dat samen met een manische psychose. Ze liet zich immers niet platleggen als ze niet wist waarom. Daarom weigerde ze meer medicatie. Niemand vroeg haar waarom.

Uitleg geven scheen niet nodig, ze was immers niet toerekeningsvatbaar. Ze wilde niet platgespoten worden omdat ze een afspraak had met haar auti-coach en voelde dat ze niet heel erg nodig had. Helaas voor Elke kwam de afspraak net te laat waardoor ze psychotisch was in het aanschijn van de auti-coach. Op dat moment kon niemand, ook Elke zelf niet, iets met haar aanvangen. Helemaal gek was ze niet geworden, ze wist perfect wat ze deed maar was ontzettend angstig, ze durfde niet meer slapen. Omdat ze zo afschuwelijk moe was, liet ze zich toch nog maar eens platleggen. Ze voelde dat het moest. Alleen: de medicatie werkte zo kort dat Elke na een paar uur alweer rondliep. Ze besefte wat er gebeurd was. Haar frank viel ook dat ze geen antidepressiva meer kreeg. Uitleg was nog steeds niet aan de orde. Ze herinnerde zich plots het zinnetje: “Excuseer, mag ik iets vragen?” Het leek echter niet te werken op de verpleegkundigen. Ze stelde teveel vragen, de verpleegkundigen rolden al met hun ogen als ze haar zagen komen en haar vragen beantwoorden deden ze niet. “Briefjes!”, dacht ze nog een dag later. Als het gesproken woord niet werkt, moet je overschakelen op briefjes. Wat ze inmiddels wel wist, was dat je maximaal 5 dagen op de afdeling mocht blijven. Het verblijf leek dus eindig en daar putte Elke hoop uit. Weldra zou ze naar huis mogen en daar rustig de draad weer oppakken. Ze kreeg nog medicatie mee en een afspraak voor een goede 6 weken later. Na het weekend mocht ze zich nog eens komen presenteren om te vertellen hoe de begrafenis van peter verlopen was.

Het weekend overleefde ze nog maar in de loop van de volgende week ging het steeds slechter met Elke. Ze was heel erg bang geworden en was zo moe dat ze nauwelijks nog kon functioneren. Een nieuwe opname drong zich op. Na een telefoontje met een dienst gespecialiseerd in autisme, liet ze zich opnemen in een ander ziekenhuis in de veronderstelling dat ze daar wel de juiste hulp zou krijgen.

Psychiatrie II

De eerste dagen kon Elke een beetje slapen onder invloed van medicatie maar al snel werd duidelijk dat de initieel gevonden rust enkel aan het weekend toegeschreven moest worden en niet aan de opname. Elke was immers op een dienst terecht gekomen waar veel verschillende soorten mensen met een crisis terecht kwamen. In het weekend waren er maar een handvol mensen aanwezig maar tijdens de week waren dat er plots bijna 40. 40 onbekende medebewoners in crisis! Met nog eens 30 buurafdelingbewoners en een hele resem verpleegkundigen, psychologen, dokters, poetsvrouwen en werkmannen bleef er van de rust niets over. Elke geraakte in het ziekenhuis nog meer overprikkeld. Ze werd voortdurend wakker van de geluiden die de buren maakten, begreep niets van de emoties van al die mensen, was geen moment gerust en had bovendien erg veel rugpijn. Ze hoorde de poetswagentjes en eetkaren door de hallen denderen, lag vlak naast de drukste spoorweg van het land en onder een medebewoner die elke nacht de meubels ging verhuizen. Het duurde ongeveer een maand voor ze in al die chaos haar rationaliteit terug vond. Vanaf die dag kon ze weer min of meer aan de slag met haar hersenen maar het koste toch nog 3 extra weken om er weg te geraken. Elke moest terug naar haar eigen structuur, ook al stond die nog op heel losse schroeven. Ze kon enkel terug naar haar eigen wereldje met de haar bekende bakens in de hoop dat alles dan wel weer in orde zou komen.