Je auto, je vrijheid

Elke zou leren autorijden. Je auto, je vrijheid. Zo heet het. Nu ja, nonkel had geen rijbewijs en dat bleek toch behoorlijk onpraktisch. Op naar de vrijheid dus maar wat is vrijheid? Jouw vrijheid eindigt waar die van een ander begint, zei papa. Dat had ie van Immanuel Kant maar die stond ook maar aan de kant. Het verwerven van alle vaardigheden die bij autorijden horen, bleek geen sinecure voor Elke. Starten, schakelen, sturen, naar de weg kijken, naar andere auto’s kijken en papa’s instructies. Dat was veel voor Elke, heel veel. "Kijk niet naar je handen als je schakelt". "Kijk naar de weg". "Pas op daar is een tegenligger."" Ga je de kant inrijden?" Naar rechts. Dat is links. Naar links met de L van loemperik. Na enkele maanden had Elke het gehad, ze werd compleet kierewiet en kon papa’s instructies niet relativeren. Er werd professionele hulp bijgehaald. Met een relatief onbekende instructeur, lukte het al beter maar het bleef een hele opgave. Vooral het inschatten van manoeuvres van andere chauffeurs, lukte maar niet. Elke begreep niet wat mensen van haar wilden, laat staan in het verkeer. Ze volgde de verkeersregels dan maar heel strikt en ging er van uit dat alle andere chauffeurs dat ook wel deden.

Helaas. Andere chauffeurs nemen de verkeersregels doorgaans niet zo nauw als Elke. Elke hield zich altijd nauwgezet aan de snelheidsbeperkingen. Ze merkte dat de meeste andere chauffeurs dat maar matig konden appreciëren. Het grappige was wel dat Elke nummerplaten zo makkelijk herkende, dat ze bijna kon voorspellen welke chauffeur op welke dag achter haar zou rijden. Ze had zo haar favorietjes en kon voorspellen wanneer ze haar zouden inhalen. Daar werd Elke dan wel weer vrolijk van.

Ritsen werd verplicht, Elke reed dus steeds zoals het hoorde tot het einde op de verdwijnende rijstrook. Chauffeurs op het andere rijvak zouden haar dan moeten laten invoegen maar dat deden ze vrijwel nooit. Elke begreep dat niet en werd er erg boos van. Zij had die regel toch niet uitgevonden dat je tot op het einde moest rijden? Ze begreep ook niet waarom mensen kwaad konden worden omdat zij wel tot het einde reed en de anderen niet. Niemand had die anderen toch verplicht om reeds van een kilometer voor de werken in een lange sliert te gaan staan. Het is immers bewezen dat dat net de file veroorzaakt. Als Elke wist dat er geritst moest worden, maakte ze liever een omweg. Zoveel opgekropte woede in andere mensen kon ze niet hebben. Ze kon die woede ook totaal niet relativeren. Het leek wel of boze of gefrustreerde weggebruikers rond haar hals hingen terwijl ze toch nog steeds in een andere auto zaten.