Wat als?

Elke moest het leven plannen. Dat vergat ze wel eens. Wanneer Elke zich niet al te slecht voelde, dreigde ze nogal makkelijk te vergeten dat niet alles altijd gaat zoals zij het in gedachten had.

Het was best vermoeiend om voor alles wat je deed of wilde gaan doen, ook 3 alternatieven voorhanden moest hebben, of toch minstens één. Tot scha en schande moest Elke keer op keer ontdekken dat je, wanneer je geen alternatief gepland had, vaak geconfronteerd wordt met verrassingen. Elke hield niet van verrassingen. Van verrassingen, ging Elke wel eens huilen. Legendarisch in dat opzicht was het feest voor haar 30e verjaardag. Ze was niet blij dat al die mensen speciaal voor haar uit hun huis gekomen waren om mee te vieren. Ze had willen weten wie er allemaal mee zou komen vieren. Ma en pa hadden wel gezegd wie er zoal kwam maar enkelen waren ze vergeten vermelden en daar kon Elke niet om lachen. Ze moest er zelfs van huilen. Dat huilen geen gepaste reactie was, wist Elke wel maar toch kon ze het niet laten.

Dat huilen was best wel genant. Het lijkt immers steeds of je vreselijk wanhopig bent als je huilt maar bij Elke was dat niet noodzakelijk het geval. Soms wel natuurlijk. Bij grote veranderingen, wilde Elke wel eens zwaar wanhopig huilen maar huilen kon evengoed een reactie zijn op een geschrapte trein. Elke voelde zich dan wel best idioot maar probeerde dat maar terzijde te schuiven. Ze had immers ook geen zin om aan wildvreemden te gaan vertellen dat ze een beetje anders was en nogal makkelijk huilde, vaak voor niets.