Lachen, gieren, brullen...

Elke hield niet van lachgeluiden. Ze werd onrustig en angstig als ze andere mensen hoorde lachen. Rationeel gezien wist ze dat het uitingen van vreugde waren en dat ze er niet bang voor hoefde zijn. De rest van haar lichaam echter was doorgaans sneller met reageren op lachgeluiden. Haar spieren verkrampten, ze trok haar schouders op en klemde haar tanden op mekaar, bij elke lach harder en harder. Dat betekende niet dat Elke zelf niet wilde lachen. Ze moest toegeven dat ze het niet vaak deed en dat haar normale gezichtsuitdrukking niet door een glimlach opgefleurd werd maar lachen kon ze wel degelijk. Ze kon ook samen met andere mensen lachen, stevig in een deuk liggen zelfs. Het waren de lachgeluiden die niet aan een lichaam vast hingen die haar zo stoorden. Lachbanden op TV waren daar het ultieme voorbeeld van. 5 seconden lachgeluiden om niets en dat vaak met vaste tussentijden. Ze vertelde andere mensen er maar niet op te gaan letten, dat je er namelijk niet meer naast kon horen eens je het wist. Net als de oren van Mickey Mouse. Eens je gezien hebt dat die nooit meebewegen met de muis, kan je naar niets anders meer kijken. Wel ja, misschien naar Minnie Mouse wiens oren hetzelfde lot beschoren zijn.