Gewoon gelukkig

“Of ze niet gewoon gelukkig kon zijn?”, vroeg mama. Ze zaten aan de keukentafel en hadden net gedaan met eten. Niet gewoon gelukkig? Hoe doe je dat? Gewoon gelukkig zijn? Word je gelukkig van gewoon te zijn? Maar wat dan als je je niet gewoon voelde? Werd het dan ongewoon ongelukkig? “Elke, ik praat tegen jou en kijk me aan als ik tegen je spreek.” Elke keek mama aan. Mama wilde dat ze iets zei maar Elke kon in de verste verte niet bedenken wat mama wilde horen. Ze keek dus maar en kniesde verder over gewoon gelukkig zijn. “Zeg dan wat we verkeerd doen.” “Euh, niets.” “Maar waarom kan je dan niet gewoon gelukkig zijn?” Daar was de vraag weer… gewoon gelukkig? Ongewoon ongelukkig? “Waarom ben je dan niet gelukkig?” “Omdat ik me niet gewoon voel?” “Kijk naar je zussen, zij hebben het toch moeilijker als jij, zij moeten hard studeren en toch zijn zij wel gewoon gelukkig.” Daar kon Elke niet veel over zeggen. Ze wilde rechtstaan. “Blijf zitten”, gebood mama, we moeten praten.” Praten? Dat deden we toch?

Elke praatte ook met therapeuten. Ze was immers depressief bevonden en kreeg daarvoor een behandeling die leek te bestaan uit pillen slikken, normaal proberen doen en ruzie maken met je ouders. Aanvankelijk maakte Eke ook ruzie met haar ouders. De angst kon ze vrij makkelijk omzetten in kwaadheid. De dokter vroeg immers of zij het misschien normaal vond dat haar ouders haar niet eerder gedwongen hadden te stoppen met turnen. Of jij niet verder zou zoeken moest je kind steeds pijn hebben? Elke zei de dokter wel dat zij niet wilde stoppen met turnen en ook nooit met zoveel woorden gezegd had dat ze pijn had maar dat vond hij geen excuus. Deze dokter zou Elkes leven eens helemaal omgooien, dacht hij. Ze zou totaal breken met turnen en eindelijk wat minder afhankelijk worden van haar ouders. Dat dat net de twee dingen waren die haar nog een beetje overeind hielden schenen er voor hem niet toe te doen.