Poetsen...
Elkes moeder kon zich moeilijk voorstellen dat je onopzettelijk zo slecht kon poetsen als Elke. Voor ze begrepen had dat schoonmaken nu eenmaal niet echt Elkes grootste talent was, leidde dat wel eens tot frustraties.
Gespreid over verschillende jaren, stond Elke uren te wrijven op het aanrecht. Het was zelden goed genoeg. Mama deed het steeds opnieuw en gaf daarbij dan ook nog uiting aan haar ongenoegen. Elke moest dan van aan de keukentafel toekijken hoe mama het deed. Mama zei echter niet wat ze deed. Elke zag haar enkel met een vod wrijven. Waar en waarom, waren Elke een raadsel. Het zelfde probleem stelde zich in diverse ruimtes: speelkamer, kamer, badkamer...Elke moest niet altijd toekijken hoe mama poetste maar als Elke opgeruimd had was dat zelden goed genoeg voor mama.
Pas toen mama op een wonderbaarlijke dag de gevleugelde woorden: “Zie je dat je de badkamer nooit opruimt,” uitsprak op het moment dat Elke haar tandenborstel op de kast liet staan, begon haar iets te dagen. “Bedoel je dat ik mijn tandenborstel in de kast moet zetten om de badkamer op te ruimen?” Dat bleek het geval. Elke had nog niet gezien dat alleen haar tandenborstel op de kast in plaats van in de kast stond. Ze begreep ineens dat er misschien wel heel veel dingen waren die ze anders begreep dan anderen.
Dat was het begin van de lijstjes. Elke ging de mensen vragen wat ze nu eigenlijk van haar verwachten wanneer ze een bepaalde instructie gaven. Ze noteerde alles nauwkeurig en hield het bij, zodat ze de lijstjes ten alle tijde kon raadplegen.
Zo leerde ze de tafel afruimen en de keuken netjes achterlaten volgens de wensen van de (soms niet eens zo gemiddelde) andere. Voor mama mogen de handdoeken een beetje scheef hangen, voor Joris niet. Hij wil ze perfect symmetrisch aan het rekje. En dan kan... zolang je het maar verduidelijkt...