A-typische examenstress.

Tijdens de examens in het secundair onderwijs had Elke wel eens typische examenstress. Er waren vakken waar haar brein niet echt veel mee kon: chemie was daar het duidelijkste voorbeeld van. Wiskunde was ook niet gemakkelijk. Ze kon zoveel oefeningen maken als ze wilde, ze leken altijd nieuw. Op de dag van het examen wiskunde was het dus hopen op een goede breindag. Zeker toen het in december sneeuwde op het weekend voor- en de dag van het examen wiskunde. Elke was eigenlijk het hele weekend in paniek.  Haar hoofd ging blanco. Ze probeerde wel oefeningen te maken maar het.lukte.niet. De dag van het examen was haar hoofd ook blanco. Haar blad niet helemaal maar heel veel stichtende oplossingen waren er ook niet te vinden. 

Het nut van op voorhand studeren was toen ook nog niet echt doorgedrongen. Waardoor ze ook wel de - owwww, moet dat allemaal vandaag?-stress had, voor Nederlands bijvoorbeeld. Het voordeel was wel dat ze alle boeken gelezen had, iets dat van de meeste medeleerlingen niet gezegd kon worden. 

Eens ze aan de universiteit zat, werd het anders. Ze had waarschijnlijk een goede richting gekozen. Wanneer ze al haar studiemateriaal op een torentje legde, was dat nog steeds minder dan 1 vak van haar zus. Maar goed, ze wist dat wetenschappen niet echt haar ding waren. Geschiedenis en filosofie daarentegen, wel. Op studiegebied ging ze fluitend door het leven. De blok was de mooiste tijd van het jaar. Zo veel duidelijkheid, daar kon je toch alleen van dromen? Studeren, slapen, eten en je af en toe eens wassen. Duidelijker kan het leven toch niet zijn? Elke had ergens gelezen dat je elk vak 3 keer geleerd moest hebben. 1 mei begon ze er aan. Ze telde het aantal dagen en aantal pagina’s en plande alles in. Ze had een weekschema waar ze voor elk uur kon zien, welke pagina’s ze moest verwerken. Eens ze klaar was met die pagina’s, mocht ze het het uur inkleuren en een dutje gaan doen tot het volgende uur begon. De dutjes werden niet echt geapprecieerd door haar ouders.

Tijdens de examens in het eerste jaar, kon ze echter niet slapen. Ze was zo ontzettend nieuwsgierig of de professoren zich al dan niet anders zouden gedragen tijdens examens, dat er van slapen niets in huis kwam. Ze probeerde het wel maar ze kreeg haar hoofd niet stil. Wanneer de vogels begonnen fluiten, wist ze dat er alweer een nacht zonder slaap voorbijgegaan was. Dat was geen fijn gevoel. Na de eerste examens, was ze er gerust op: proffen blijven zichzelf tijdens mondelinge examens. Je kan er dus ongegeneerd grapjes tegen maken. Met 14’en over de hele lijn, was Elke best tevreden. Ze wist dus dat het wel snor zat met haar studiemethode. Die paste ze dan ook haar hele studietijd door toe. Soms, bij bijzondere uitdagingen, scoorde ze wel eens per ongeluk 17. Als ze je zeggen, dat je zelf je examenvragen mag bedenken, dan doe je dat toch gewoon? Ze scoorde ook wel eens per ongeluk 11, toen ze een vak vergat te volgen en het gelukkig een vriendin was die haar examenrooster ging overschrijven van de valven. Zij zocht gelukkig bij alle vakken naar Elkes naam. Anders had Elke pas op de proclamatie doorgehad dat ze dat vak ook gevolgd hoorde te hebben. 

De grappigste professor was professor Martin Moors. Iet of wat berucht omdat hij de inleiding tot de filosofie gaf in de cinema. Aangezien ze enkel haar licenties in Leuven deed, mocht Elke dit zelf niet beleven. Wanneer hij echter metafysica, godsdienst-en cultuurfilosofie gaf, kwam de man tot leven. Wanneer hij iets vertelde dat hij heel belangrijk vond, dan zag Elke dat meteen. Hij deed dan steeds een grappige beweging met zijn ogen en mond. Dat had Elke vrij snel in het oog. Een ander voordeel van de man was dat hij op voorhand 10 examenvragen gaf die je mocht oplossen en waarvan je er 3 kreeg op het examen. Je mocht niet kiezen welke vragen maar dat deerde niet, zolang je in elke vraag zoveel mogelijk boodschappen bracht die met de grappige beweging gepaard gingen tijdens de lessen, zat je goed.  Door haar auditieve geheugen, kon Elke de meeste professoren tijdens de examens behoorlijk letterlijk herhalen, dat leken ze wel te appreciëren in die tijd.

Gelukkig was het moeilijkste examen haar allerlaatste aan de universiteit: hedendaagse continentale wijsbegeerte. Het lag niet aan het Frans, dat ze er niets mee kon. De onderwerpen daarentegen: tijd, spontaneïteit, l'instant, het sublieme en dergelijke vaagheden waren een waar raadsel voor Elke. Ze deed haar best maar kon er niet veel van maken. Op het examen zei de prof op het einde: “Je snapt er niks van, he.” Of ze een 11 kreeg voor de moeite die ze gedaan had om het te proberen begrijpen of omdat ze toch succesvol op het einde van haar 2e licentie geraakt was, zou voor eeuwig een raadsel blijven. Ze wist alleen dat ze nooit terug gegaan zou zijn, als dit haar eerste examen geweest was.

Het eerste examen was veel leuker: geschiedenis van Griekenland. De 6 filosofen uit de eerste kandidatuur, samen met de groep geschiedenisstudenten van de tweede. Tijdens het voorbereiden, hoorde ze de geschiedenisstudenten worstelen met de vragen. Toen de 6 filosofen één voor één aan de beurt waren, deden ze dat met verve. Na het examen snelde de docent naar het hoofd van de afdeling wijsbegeerte met de woorden: “Wilfried, Wilfried, wat een 6 uitstekende studenten heb jij in huis.” Elke wist niet waarom ze getuige mocht zijn van dit moment, maar het sterkte haar zelfvertrouwen wel.