Marie

Elke werd wakker. Ze had het gevoel dat er een hete staaf in haar lichaam heen en weer gedraaid werd. Tik tik tik, piep piep piep. Bonk. Mevrouw? Mevrouw? Marie? Gaat het? Je bent geopereerd he. Heb je veel pijn? Blijf liggen, Marie. Whieoe whieoe whioe.

Ik moet hier weg, dacht Elke maar ze kon geen vin veroeren. Soms zag ze dat er iemand bij haar was maar nooit als zij dat wilde. Ook mama, papa en zus verschenen aan haar bed. Zus stond haar lijkbleek aan te staren. Elke wilde wel gillen van kwaadheid. Neen, dit had ze niet verwacht. Ze dacht dat ze zich beter zou voelen na de operatie. Dat dat niet meteen zo zou zijn was gelukkig nooit bij haar opgekomen. Gelukkig maar want anders was ze er wellicht nooit aan begonnen. De pijn en angst zouden nog jaren nazinderen in Elkes lijf en leden.